Rozdział dziesiąty: Przepraszam.

    Blanca postanowiła wszystko wytłumaczyć Davidowi i poprosić o wybaczenie. Nie chciała i nie mogła go znowu stracić, dlatego postanowiła walczyć o swoją miłość. Odszukała pokój, w którym zatrzymał się jej mąż i zapukała cicho. Po chwili weszła do środka i zobaczyła leżącego bruneta na łóżku.
    - David.. - mruknęła cicho, wchodząc do środka. - Porozmawiajmy, proszę.
    - Nie mamy o czym. I daj mi spokój - odpowiedział, wstając z łóżka. - Nie chce cię widzieć, Blanca.
    - Po prostu mnie wysłuchaj.
    - Nie chce! Przyjechałem tutaj i chciałem to wszystko odbudować, ale teraz? Jak mogłaś mi to zrobić?
    - Bo nie wiedziałam co z nami będzie, David. Nie odzywałeś się, nie napisałeś nawet jednego sms'a i zaczynałam wierzyć, że to koniec.
    - Ty też mogłaś zadzwonić - warknął, patrząc prosto w jej oczy. - Ale wolałaś całować się z Pennem!
    - Przepraszam. Wybacz mi, proszę. Obiecuje, że już nigdy więcej do tego nie dojdzie - wyszeptała, podchodząc do niego bliżej. - Powiedz coś.
    - Przykro mi, ale nie potrafię. To koniec, Blanca - odpowiedział cicho, odwracając się do niej plecami. - Możesz iść do swojego nowego faceta.
    - Nie mów tak! Kocham tylko ciebie i tylko z tobą pragnę być.
    - Wyjdź - powiedział ostro, nie patrząc w jej stronę.
    - Jeśli zmienisz zdanie, to jestem w pokoju nr 25. Będę czekała - mruknęła i wyszła z pokoju.
    Po jej policzkach zaczęły płynąć łzy, nad którymi nie miała kontroli. Wierzyła, że David jej wybaczy i znów będą mogli być szczęśliwi, ale niestety tak się nie stało. Położyła się na łóżku i płakała, bo tylko to jej pozostało.

    Piłkarz nie miał sił na myślenie. Postanowił zejść do baru i oddać się upojeniu alkoholowemu. Zamówił butelkę whiskey i z szklanką w ręce użalał się nad sobą. Chciał zadzwonić do Alexisa albo Gerarda, jednak po kilkunastu sekundach zrezygnował z tego pomysłu. Opowie im o wszystkim, jak tylko wróci.
    Po godzinie lub dwóch, kiedy butelka była już pusta postanowił pójść do Blanci. Nie wiedział po co, ale chciał poczuć jej obecność. Nie zdawał sobie sprawy z tego, że to spotkanie może ją bardzo zaboleć, ale teraz o tym nie myślał. Odszukał jej pokój i zapukał, czekając aż szatynka mu otworzy.
    - David? Cieszę się, że postanowiłeś przyjść - powiedziała, uśmiechając się szeroko. Czuła od niego alkohol, jednak nie powiedziała nic. Chciała jego obecności, to wszystko. - Wejdź.
    - Blanca, ja.. - powiedział, jednak coś podpowiadało mu, że ma ją pocałować. Ujął jej twarz w swoje dłonie i wpił się w jej usta. Całowali się namiętnie, nie zwracając na nic uwagę. - Tęskniłem.
    - Ja też - wyszeptała między pocałunkami szatynka.
    Zaczęli ściągać swoje ubrania, co chwilę ponawiając pocałunek, który z każdą sekunda stawał się coraz zachłanniejszy. Chcieli przez to przekazać całą swoją miłość, którą darzyli tą drugą osobę. David delikatnie ściągnąć z Blanki fioletową sukienkę, w której wyglądała przepięknie, ale stwierdził, że bez niej będzie wyglądać o niebo lepiej. Szatynka nie pozostawała mu dłużna i jednym, zwinnym ruchem pozbyła się jego koszulki. Przejechała paznokciami po umięśnionej klatce piersiowej i złożyła na jego ustach namiętny pocałunek. David postanowił wziąć sprawę w swoje ręce i położył swoją żonę na łóżku. Zaczął całować jej usta, szyję, dekolt i brzuch aż w końcu dojechał do koronkowych majtek. Ściągnął je delikatnie i z lekkim uśmiechem na ustach pozbył się również swoich bokserek. Wszedł w nią mocno, poruszając się coraz szybciej. Oboje czuli rozkosz i chcieli, by trwało to wielki. Powtórzyli spełnienie jeszcze kilka razy i później zasnęli w swoich objęciach.

    David obudził się rano i uśmiechnął się na widok żony, która spała wtulona w jego ramię. Uwielbiał takie poranki i wiedział, że jest to najpiękniejszy widok. Cieszył się, że tu przyleciał i mógł spędzić z nią noc.
    - Cześć, Słońce - wyszeptał, całując czule jej nagie ramię. - Jak się spało? - zapytał, kiedy szatynka otworzyła oczy.
    - Wspaniale, bo z tobą - odpowiedziała, posyłając mu szeroki uśmiech. - Dobrze, że tu jesteś.
    - Też się cieszę.
    - David.. - Blanca westchnęła cicho i wtuliła się w bruneta jeszcze bardziej. - Co się z nami stało?
    - Zbłądziliśmy - powiedział stanowczo, kierując swój wzrok na jej twarz. - Nasz związek zawsze był pełen niespodzianek.
    - Wiem, ale wydawało mi się, że to nasz koniec. Płakałam dniami i nocami - powiedziała cicho.
    - Mnie też nie było łatwa, Blanca. Dlaczego mnie zdradziłaś?
    - Nie zdradziłam cię - odpowiedziała szybko. - Nigdy bym tego nie zrobiła, bo cię kocham.
    - A pocałunek z Pennem? - zapytał, patrząc jej w oczy.
    Dopiero teraz do niego dotarło, że jego żona go zdradziła. I chociaż spędzili wspaniałą noc, to nie mógł dalej z nią być. Jego duma mu na to nie pozwalała.
    - David, to był tylko pocałunek. Ja potrzebowałam pocieszania, a on po prostu był obok.
    - Wyjdź - warknął, wychodząc z łóżku. - Idę pod prysznic i kiedy wrócę, to ma cię tu nie być.
    - Nie możesz mi tego zrobić!
    - Mogę, Blanca.
    - To znaczy, że mnie nie kochasz? A ta noc nic dla ciebie nie znaczyła? - zapytała, próbując zatamować łzy.
    Poczuła się okropnie, jak zwykła dziwka. Nie mogła zrozumieć nagłego zwrotu akcji. Nie wiedziała dlaczego David nagle zaczął ją odpychać.
    - Może i znaczyła, ale teraz to już nie ważne. Wracaj do Penna i daj mi spokój.
    - David, proszę, nie rób mi tego - westchnęła, podchodząc do niego. - Kocham cię i nie mogę cię stracić, rozumiesz?
    - Przestań - prychnął i wszedł do łazienki.
    Blanca zabrała swoje rzeczy i wróciła do swojego pokoju, by w samotności przełknąć tą porażkę. Straciła Davida i to przez własną głupotę, jednak nadal go będzie kochać.

***

Rozdział miał być niegrzeczny, ale nie wyszedł. Jakoś mnie to za bardzo nie dziwi, bo ostatnio nic mi nie wychodzi. Trudno. 

Jeszcze 10 rozdziałów, epilog i koniec :) Cieszycie się? 

Nowy rozdział również na : hiszpanskie-pocalunki oraz na skazani-na-siebie.

Pozdrawiam!