Rozdział dziewiąty: Nie jestem twoim kochaniem!

    Kolejny samotny wieczór doprowadził Davida do szału. Miał ochotę zniknąć z powierzchni Ziemi i mieć spokój, ale nie było to wykonalne. Musiał to wszystko przetrwać i zacząć normalnie żyć, bez Blanki, chociaż to było cholernie trudne.
    Od kilkunastu minut przeglądał w laptopie wspólnie zdjęcia z żoną. Byli zakochani, szczęśliwi i uśmiechnięci. A teraz? Ona wyjechała, bo on znów nie potrafił zaakceptować jej pracy. To wszystko była jego wina i dopiero teraz zdał sobie z tego sprawę.
    - Cześć, David - usłyszał głos Pique, który stanął nad nim. - Pozwoliłem sobie wejść, bo drzwi były otwarte - dodał po chwili.
    - Hej - mruknął brunet.
    - Co oglądasz? - zagarnął Gerard, siadając obok przyjaciela. Spojrzał na ekran laptopa i zobaczył wspólne zdjęcie Guaje z Blancą. - Dobrze się składa, bo ja właśnie w tej sprawię.
    - To znaczy? - zapytał David, przenosząc swój wzrok na obrońcę. - Kolejny wykład?
    - Nie chce dawać ci żadnych wykładów, David. Jestem tutaj, bo chcę ci pomóc.
    - Dajcie sobie już spokój, co?
    - Kochasz Blancę, a ona kocha ciebie.  co do tego nie mam wątpliwości. Znam waszą historię na pamięć i wiem, że nie powinieneś siedzieć tutaj, tylko lecieć do niej i błagać o wybaczenie.
    - Jak widać jestem w swoim domu, a nie samolocie - brunet uśmiechnął się lekko i odłożył laptopa na stolik. - Chciałbym ją tylko przeprosić, że przestałem o nas walczyć.
    - Dlaczego tego nie zrobisz?
    - Bo jestem idiotą, Pique! - krzyknął, wstając z miejsca. - Co ja mam teraz zrobić? Po takim długim czasie?
    - Mam pewien pomysł. Zabukowałem ci bilet i zarezerwowałem pokój w hotelu. Wystarczy, że się spakujesz i pojedziesz na lotnisko - powiedział zadowolony z siebie Gerard.
    David przez kilka minut analizował w głowie słowa swojego przyjaciela. Czy to jest rzeczywiście dobry pomysł? Czy powinien tam polecieć? Jednak zdał sobie sprawę, że jest tylko jedna poprawna odpowiedź.
    - Dzięki, Gerard. Podwieziesz mnie na lotnisko? - zapytał, ukazując rząd swoich białych zębów. - Proszę.
    - Jasne. Leć się spakować, a ja sobie tutaj posiedzę - wyszczerzył się Pique, obserwując El Guaje, który właśnie wbiegał na górę.
    Po kilku minutach Villa siedział już w samochodzie obrońcy i oboje kierowali się w stronę lotniska. David czuł się teraz o wiele lepiej. Wiedział, że już za kilka godzin ujrzy Blankę, przeprosi ją i może między nimi będzie, jak dawniej. Może są w stanie jeszcze ze sobą być.
    - Będę trzymał kciuki - powiedział Gerard, kiedy dojechali na lotnisko. - Nie schrzań tego.
    - Dobra. Jeszcze raz wielkie dzięki! - powiedział Villa i wysiadł z samochodu.
    Zabrał swoją walizkę z bagażnika i ruszył do środka. Zaraz ma swój lot.

    Po kilkugodzinnym locie znajdował się już na innym kontynencie, a dokładniej w Halifaxie w Kanadzie. Kupił kwiaty w pobliskiej kwiaciarni i pojechał prostu do hotelu, w którym miał zarezerwowany pokój. Również w tym obiekcie mieszkała Blanca razem ze swoimi współpracownikami.
    - Dzień Dobry. Miałem tutaj zarezerwowany pokój - powiedział, uśmiechając się lekko do recepcjonistki. - Na nazwisko Villa.
    - Dzień. Dobry. Zgadza się. Pokój nr 221 - odpowiedziała i podała klucz, zabierając od niego dowód osobisty. - To pokój na pierwszym piętrze.
    - Dziękuję. Mam jeszcze pytanie..
    - Słucham pana.
    - W którym pokoju zatrzymała się Blanca Richardson? - zapytał, mając nadzieje, że blondynka mu odpowie. Chciał zrobić niespodziankę Blance i zapukać do jej drzwi z bukietem kwiatów. - To dla mnie bardzo ważne.
    - Przepraszam, ale nie mogę udzielać takich informacji. Jest pan kimś z rodziny?
    - Tak. Jestem jej mężem - odpowiedział, rozglądając się po hallu recepcyjnym. Niestety ku jego niezadowoleniu nie zauważył Natashy, która jako jedyna go zna. - Mógłbym się chociaż dowiedzieć gdzie ją mogę teraz znaleźć?
    - To chyba mogę panu powiedzieć. Powinna być na drugim piętrze hotelu, gdzie jest wydzielona część dla badań nad statkiem.
    - Dziękuję - odpowiedział i skierował się w stronę widny.
    Zostawił w pokoju walizki, zmienił koszulkę i wyszedł szukać swojej ukochanej. Jednak kiedy zauważył rozmawiającą Natashę z Pennem postanowił schować się za rogiem i chwilę przeczekać.
    - Natasha... Mówiłem ci przecież, że kocham Blancę. Ja też nie jestem jej obojętny - usłyszał głos bruneta. David poczuł ukłucie w sercu i miał ochotę uderzyć Penna, jednak stłumił to w sobie. - Całowaliśmy się.
    - Nie wygaduj głupot, Penn. Blanca nic do ciebie nie czuję i nie ekscytuj się jakimś głupim pocałunkiem - warknęła mulatka i rozejrzała się po korytarzu. - Zostaw ją w spokoju, bo ona kocha tylko Davida.
    - Może już po prostu o nim zapomniała? - zapytał się, uśmiechając się szeroko.
    David nie mógł i nie chciał już tego słuchać. Postanowił pójść do pokoju, zabrać swoje rzeczy i wrócić do Barcelony, gdzie jest jego miejsce. Jak on mógł myśleć, że Blanca chce jeszcze z nim być?
    - David? Co ty tutaj robisz? - usłyszał jej delikatny głos. David spojrzał w tamtą stronę i zobaczył Blancę, która wyglądała jeszcze śliczniej niż kilka tygodni temu. - Dlaczego nie powiedziałeś, że przyjeżdżasz?
    - Bo to był błąd - odpowiedział zły. Wszystko w nim wrzało i był pewien, że za chwilę wybuchnie. W jego głowie wciąż huczały słowa Penna o pocałunku. - To był naprawdę wielki błąd.
    - O czym ty mówisz, kochanie?
    - Kochanie? - prychnął i spojrzał na nią z furią w oczach. - Nie jestem twoim kochaniem! I wiesz co? Dostaniesz ten rozwodu, skoro tak bardzo go chcesz! - krzyknął i rzucił w nią bukietem kwiatów.
    - David... Proszę, nie mów tak - wyszeptała ze łzami w oczach. - Poczekaj, proszę - dodała, kiedy zauważyła, że brunet oddala się od niej.
    - Zostaw mnie w spokoju! - krzyknął i ruszył w stronę swojego pokoju.
    Brunet usiadł na łóżku i schował twarz w dłoniach. Miał tutaj przylecieć, przeprosić Blankę i przywrócić ich małżeństwo do życia, a teraz wszystko skomplikowało się jeszcze bardziej. Na dodatek widok żony niczego mu nie ułatwił, ponieważ zdał sobie sprawę, że cholernie ją kochał. Jednak teraz to nie miało już żadnego znaczenia.

    Blanca wróciła do swojego pokoju i zaczęła płakać. Łzy leciały ciurkiem po jej spuchniętych policzkach i nie potrafiła ich zatrzymać. Słowa Davida bardzo ją zraniły, ale doskonale wiedziała, że to jej wina. Mogła zadzwonić, ale ona wolała flirtować z Pennem... Nigdy nie sądziła, że Villa pojawi się w Kanadzie z bukietem kwiatów i zapewne przeprosinami. Gdyby to wiedziała, to na pewno nigdy nawet by nie spojrzała na swojego przyjaciela z pracy.
    Szatynka nagle zdała sobie sprawę, że jedyną osobą, którą kocha jest Hiszpan. Wiedziała, że tylko u jego boku była szczęśliwa i musi o niego walczyć. I to nie może czekać.

***

Musiałam to skomplikować, ale kolejny rozdział będzie.. Bardzo niegrzeczny :D 

SZCZĘŚLIWEGO NOWEGO ROKU! :* 

Mam nadzieje, że w 2013 wszystko ułoży się po mojej myśli. Zdana matura, wymarzone studia, spełnione marzenia, prawdziwi przyjaciele i  jakiś miły chłopak :) I oczywiście narodziny synka Davida Villi :D 

Rozdział z dedykacją dla N.